REHMAN BABA POETRY

خوی که په دا شان وي دل ازار ستا
څه ښادي به کاندي طلبګار ســــتا

حيف چې اورېدی شي ليدی نشي
حسن لطافت دې پريوار ستا

بيا دوباره نه ګوري وبل ته
هر چا چې ليدلی دې رخسار ستا

خدای زده چې ته يار د کوم يوه يې
هر طرف ياران دي صد هزار ستا

ځای د پښو ايښودو مونده نشي
هومره عاشقان دي په دربار ستا

بل هسې نه وي که يې خدای کا
ما غوندې خاکسار او هوادار ستا

عشق له حسنه، حسن دی له عشقه
ته نګار زما يې، زه نګار ستا

ته زما مطلوب يې زه طالب يم
ته زما طبيب يې زه بيمار ستا

ته که تازه ګل د نوبهار يې
زه يم عندليب په لاله زار ستا

جور که جفا ده که ستم دی
واړه مې منلي دي يکبار ستا

جور په چا څوک په بها پيري
زه يم د جورونو خريدار ستا

يو تار که ضايع شي ستا د زلفو
ځان به صدقه کړم تر هر تار ستا

سل ازمايښتونه دې راوکړه
حيف دی چې لا نشي اعتبار ستا

تېر يم زه "رحمان " له هره کاره
اوس مې ملا تړلې ده په کار ستا

Posted in: poetry